«سنن القیادة‌ الالهية في التاريخ» یا «سنت‌های رهبری الهی در تاریخ»، چنان‌که از اسم آن پیداست به بررسی سنت‌های خداوند متعال در امر رهبری بشر می‌پردازد و بدین منظور با نگاه به آیات قرآنی و در پرتو این انوار الهی به بررسی دو مقطع حساس از تاریخ بشر و به طور خاص تاریخ شیعه می‌پردازد تا از این رهگذر، سنت‌ها آشکار گردند و تاریخ تحلیل شود.

این کتاب با استمداد از آیات قرآنی که سنن الهی در مسألههدایت و رهبری را تبیین می‌کنند به سراغ دو برهه حساس تاریخ شیعه یعنی «صلح امام حسن(ع)» و «قیام امام حسین(ع)» می‌رود و به اختصار این دو مقطع را بررسی می‌کند و سیر حرکت هدایت و رهبری الهی در تاریخ را دنبال و مراحل آن را یکی پس از دیگری تبیین می‌کند.

در این نگاه اجمالی به سنت‌هایی چون سنت «امامت پیوسته و همیشگی»، «سنت غیبت در رهبری»، «سنت مرحله‌ای بودن غیبت رهبر» اشاره و مراحل غیبت رهبری الهی تبیین می‌گردد.

در ادامه با توجه به دریافت‌های قرآنی از سنن الهی در هدایت بشر، صلح امام حسن(ع) مورد بررسی قرار می‌گیرد و سنت الهی متمثل در دوران امامت آن حضرت تبیین می‌شود. در این بخش با تکیه بر مبانی سنن الهی که در فصل اول بیان شده و استناد به کلمات امیرالمؤمنین(ع) و گزارش‌های تاریخی، شرایط ویژه دوران به امامت رسیدن حضرت مجتبی(ع) واکاوی و آشکار می‌شود که مرحلهرهبری آن حضرت دوران تجلی سنت «تجمید» بوده است.

فصل پایانی نیز عهده‌دار بررسی قیام امام حسین(ع) از منظر سنت‌های تاریخی بیان شده در قرآن کریم، به‌خصوص دو سنت «استخلاف» و «استبدال» است و نشان می‌دهد امتی که به عهد خود وفا نکند و بر میثاق نصرت و یاری رهبر الهی باقی نماند، به ناچار به سنت استبدال دچار خواهد شد و به جای سر نهادن به امامت رهبرانی چون علی و حسن و حسین(علیهم السلام)، به ذلت اطاعت از گردنکشانی چون حجاج‌ها و بنی مروان‌ها تن می‌دهد.